Wat mooi Peter. Foto 6 schitterend met die lichtinval op de vloer en foto 11 indrukwekkend portret van een mooi mens. Het jongetje op de achtergrond voegt echt iets toe aan de foto. Hij lijkt ademloos toe te kijken.
Veel dank Elsje! Er zijn in zo’n tuin plekken die je (ik) blijf fotograferen, zoals inderdaad die gang naast dat gebouw. Ik kan niet goed uitleggen waarom ik dat zo mooi vind, maar dat hoeft misschien ook niet. En ja, die danser! Heel sierlijk met zijn waaier. Dat jongetje achteraan is prachtig, de aandacht, zo ontstaat liefde voor kunst. 🙂
Veel dank! Dat vind ik het mooie van monochrome fotografie, dat je met relatief weinig middelen, met licht en schaduw, werelden kunt oproepen en vormen kunt benadrukken. Ik ben zelf geen grootvader, maar als ik er een was wilde ik die opa wel zijn.
Dank je wel Bea! Zen en levendigheid, de juiste verhouding is waar we misschien naar zoeken, en wat we wat mij betreft naarmate de leeftijd vordert meer en meer vinden.
Wat een fantastisch mooie serie weer. Vooral ‘opa met kleinkind’ en de galerij met het ranke tafeltje vind ik erg mooi.
Knap dat je dit in de Hortus Haren allemaal zo sfeervol in beeld hebt kunnen vangen.
Veel dank Jan! De grootvader zat daar zo rustig met zijn kleindochter naar de koikarpers te kijken. Ik moet steeds denken aan dat liedje: Op een mooie pinksterdag. ‘Gingen madeliefjes plukken, eendjes voeren, eindeloos…’ Zoiets, zo’n opa. 🙂 De foto’s zijn door heel 2019 gemaakt in de Hortus. Het blijft mooi daar.
Ja, nostalgie viert af en toe hoogtij. Zo’n foto van grootvader met kleinkind krijgt in deze tijd ineens een heel andere lading, vind ik.
Eigenlijk ben ik al te lang niet meer in de Hortus geweest. Maar dat geldt voor meer plaatsen.
Hoe kan je nu een tuin fotograferen in zwart/wit . . . Leg uit! Ik had me Huishoudschool nooit afgemaakt, dus . . . Ben je depri? Zit je in het Zwarte Gat? Wat heb je? Gisteren was het toch een schitterende dag voor tuinfotografie . . . Als er fototoestellen zijn, waarmee je kleurenfoto’s kunt maken, dan ga je toch niet meer honderden jaren terug in de geschiedenis van de fotografie . . .
Zijn het oude foto’s uit een oud reisverleden, toen er nog géén 1.5 metersamenleving was?
Het spijt me, maar ik ben géén pleaster en helemaal géén hielen likster en als je pissig op me bent . . . Jammer voor jouw. * http://www.friedabblog.wordpress.com * Zeikwijven: “Heel mooi en ook zo fijn zwart/wit.” Ja, het doet gewoon zeer aan me tanden. Ik ga meteen naar bed, welterusten! Amsterdam * zondagavond 10 mei 2020, 23.10 uur … * Hollandse tijd *
Ik heb de gewoonte aangenomen, Elfriede, om op mijn pagina maandelijks om en om een serie kleurenfoto’s en zwart-witte foto’s te plaatsen. Het was weer tijd voor zwart-wit. Ik vind dat een tuin ook heel goed in zwart-wit kan, ook in dit geval vanwege die mensen die muziek maakten enzo. En het klopt! Deze foto’s zijn van vorig jaar. Ik had toen een jaarkaart voor de Hortus waar die Chinese tuin onderdeel van uitmaakt. Dus nee, ik ben niet depri, zit niet in een zwart gat en ben al helemaal niet pissig op je.
God zei dank! Ik schrok en dacht: Hij maakt een dure reis naar China en gaat in zwart/wit fotograferen . . . Dus één keer in de maand, ben je dan niet meteen alles en iedereen kwijt? Hoe wassie ook al weer? Uit het oog, uit het zicht of zoiets … Je moet de boel blijven anpappen en nat houden, hè … Anders is iedereen je vergeten.
Maar, je maakt geweldige foto’s, die in het Waterland met dat molentje op de achtergrond vond ik mooi en `s avonds, dacht ik, dat paard met die baal hooi … Ik gooi er meteen een flits bovenop en ben niet zo knap. Ik had wel een cursus fotografie gedaan, bij de VrijeAcademie op de Keizersgracht … Komt Ymere, de woningbouw, nieuwe ramen plaatsen. Pats-Boem! Wel effe de boel opruimen, anders kunnen die jongens er niet bij … Kortom: die cursus viel ook in het water met een diepe plons. Met die Nikon kon ik niet uit de voeten en nu heb ik het allerbeste en het duurste op camera-gebied, wat er is: LUMIX, het merk zegt het al er zit een oneindige mix van mogelijkheden in, zodra ik dat probeer, ligt die hele camera in de klote, moet me man alles weer recht breien.
Ik wil weer met hem een dagje weg, dan laat hij me ankloien en gaat hij effe lekker liggen. Ja, hij wordt 70 in augustus … Best geinig hoor … , dan rijdt hij weer een stukje verder tot aan het kerkje van Jisp en ben ik aan het kloien bij een schandpaal … Gôh! Wat leuk, denk ik dan, dattie er nog steeds staat … Moet ik het opzoeken voor je? Ik kijk wel voor je, dan maak ik nu, om 16.00 uur een mooie foto van de Kostverlorenvaart, meer heb ik niet in de aanbieding voor je: * Amsterdam * maandagmiddag 11 mei 2020, 16.00 uur . . . * Hollandse tijd *
Lumix is een mooie camera! Maar dat heb je met die dingen, zoveel mogelijkheden! Dat dingetje van mij ook. Ik vind dat ik het allemaal makkelijk moet kunnen vinden, maar in de praktijk vergeet ik bijna alles en gebruik ik alleen de meest voor de hand liggende instellingen. Een keer in de maand een serie fotootjes inderdaad, maar ik laat wel van me horen in de tussentijd. Dat vind ik juist ook de grote lol van dit bloggen, het contact met andere bloggers. Het is toch prachtig dat je kunt ‘praten’ met mensen van over de hele wereld. Verkeerd gebruikt kan het internet tot verarming in contacten leiden, maar dit vind ik een heel plezierige toepassing ervan. En ja, graag, de schandpaal van Jisp! Ik vind dat gebied boven Amsterdam zo prachtig! Als we straks weer mogen eten en drinken buiten de deur wil ik weer een paar dagen die kant op. En naar de foto van 16.00 uur van de Kostverlorenvaart ben ik ook benieuwd!
De foto’s van 16.00 uur … , gisteren 11 mei 2020, opnieuw gerangschikt en er wat aan toegevoegd. Het moeilijkste is, wat jij doet: De boel de boel laten voor een maand. De volgende dag begin ik opnieuw, maar me ‘likes all over the world’ hadden het gisteren al gezien en zijn het nu al vergeten. Ik lezen en herlezen, toevoegen, schrappen en wat anders ervoor in de plaats schrijven. Ook kreeg ik te horen, dat voor mij bloggen een mooie uitlaatklep was voor me grieven. Oké … , ze mogen er kortom nog van geluk spreken, dat ze het er levend vanaf gebracht hebben …
Wat willen ze nou? Ernest Hemingway kreeg in 1954 de Nobelprijs, was de best betaalde schrijver van Amerika en ver daarbuiten, maar een beest in huis …
Iedereen kan alles beter, weten ook alles veel-en-veel beter … , alleen Elfriede mag de stront broeken van haar man uitwassen, want daar zijn ze te goed voor. Elfriede, 12 mei 2020
Schrappen, vervangen, toevoegen…. Het lot van de schrijver. Ik ben de roman die ik schrijf nu aan het redigeren, al sinds begin februari. Taai werk. Gepruts, gedoe, gejeremieer. En niet één keer, steeds maar weer opnieuw, net zolang tot het goed is. Je zou er als Hemingway van worden, niet zo succesvol waarschijnlijk, wel zo’n beest. Trek je niks van commentaren aan. Het zijn de talentlozen die miepen over uitlaatklep dit en ‘ik zou er wel een boek over kunnen schrijven’ dat. Het is de lezer die kwaliteit herkent. En kwaliteit betekent arbeid, rommelen, schaven, tot het goed is.
Jeetje! Ik blog met een auteur … , en-en-ènneu-euh waar gaat die roman naar toe? Autobio … , triller … , familiegeschiedenis zoals Theun de Vries ze schreef … , non fictie of fictie … , er moet een ediketje op … Wat wordt het? Jezus ,,, , en dan struikel je over tante Friet … Had je al iets gepubliceerd? Wat? Waar? Kan ik het bij de Slegte online bestellen?
Sonja Barend moest ook zo nodig: In de ramsj bij de Slegte kon ze ze nog niet kwijt en zo’n kutboek wil ik graag kopen, om te zien, waarom dat debuutje van Sonja niet liep. Ze is beroemd, heeft naamsbekendheid, wat toch lekker mee helpt … Is het iets wetenschappelijks? Essay’s? Gôh …, ben met stomheid geslagen … Je schrijft over je reizen met mooie foto’s erbij … Ja, dat dacht ik … Ik hoor het allemaal wel van je en koop meteen een gesigneerd boek van jouw. Elfriede, 12 mei 2020, 22.40 uur … Amsterdamse tijd …
Elfriede, ik moet altijd zo om je teksten lachen. En ik bedoel dat met alle liefde, dus niet uitlachen! Verre van! Ik vind je stijl geweldig, de associaties, het taalgevoel. Mag ik vragen: ben je opgegroeid met het Duits of het Nederlands, of, wat ik denk, beiden? Mijn roman gaat over een kunstenaarskolonie op Mallorca in de jaren 60 tot ongeveer 2000, en met het zwaartepunt van het verhaal in ongeveer 1980. In het kort komt het erop neer dat die kolonie buitenlanders in een klein dorp aan de kust zit en het daar geweldig naar de zin heeft en dat een autochtone dorpeling het dorp wil opstoten in de vaart der volkeren (met heel goede redenen) en dat de kolonie zich daartegen gaat verzetten. Dit biedt me de mogelijkheid iets te vertellen over die kolonie, over het dorp van de autochtonen en over de olijvenpluk. Het verhaal wordt verteld via de ogen van de Nederlander Tobias Waterman, een gesjeesd historicus, die lid van de kolonie wordt en ook van de autochtone gemeenschap, tot op zekere hoogte. Het verhaal gaat over liefde, vriendschap, verraad, verlies en tijd. En behalve de enkele traan van ontroering die eventueel geplengd kan worden valt er ook best veel te lachen. Het is fictie dus. Ik wou dat ik reisverhalen kon schrijven! Ik heb het wel geprobeerd maar het lukt me niet. Bagger. Je moet je beperkingen kennen. En nee, ik heb nog niks gepubliceerd, maar dit boek gaat er komen. (Ik ben aan het sparen). Ik denk echt dat het een aardige roman wordt. Het is in elk geval iets dat ik zelf wel zou willen lezen. 🙂
Ik ben er effe stil van … Een kunstenaarskolonie op Mallorca … Gôh, en Ibiza is een-en-al gesjeerde kunstenaars … , toch?!? Als ze dan eenmaal drank & drugs gebruiken, gaat `t vanzelf van kwaad tot erger en komen ze er niet meer uit … – een vicieuze cirkel, ze worden ouder & grijzer, zelfs stofzuigen wil niet meer lukken.
Ik fietste ooit van Amsterdam naar Hamburg, onderweg kwam ik ook langs, of in zo`n kolonie terecht. Daar liep een dichter rond en hij wilde bij de grote jongens horen en zijn gedichten publiceren, zodat hij de gebraden haan, de dure meneer en Pipo de Clown kon uithangen in de goegemeente van kunstenaars, die enkel en alleen maar konden wippen …
Toen hij dat bundeltje in zijn handen had, schaamde hij zich dood en wilde niet, dat iemand het las: Hij kocht de hele oplage terug, liep alle boekenwinkels langs, om zijn werk meteen mee te nemen en van ellende wist hij niet waar hij het verder moest zoeken.
Dus, ik wilde dat bundeltje hebben en vertelde alles aan Betty in Hamburg … “Tsss … ,” zei ze, “jij met je dichter! Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.”
Mijn leven was zo: als me kop boven het maaiveld uitstak, werd hij er onmiddellijk af gemaaid.
Mijn moeder was de mooiste, de knapste en ik mocht me helemaal niks verbeelden, dat deden zij wel … Vandaar, dat ik wel eens gekke dingen doe, omdat klote zooite gewoon voor te zijn en ook daar krijg ik de kans niet voor: Op geheven fingertjes, mag meteen voor de koffie zorgen … Kortom: Ik moest wel altijd even me plaats weten en dat was helemaal achteraan. Amsterdam, 13 mei 2020, 17.25 uur . . .
Ik kwam dus naar Nederland en werd Elfilein genoemd, ken je je er wat bij voorstellen? Zó vlak na de oorlog … Werd meteen van een hooiberg af getrapt en me moeder fietste naar Den Bosch voor eerste hulp. Zelf liep ze op alle dagen, maar moeders gaan door roeien en door ruiten … Wat ik als drie à vier jarig peutertje kon zeggen, was misschien Nederlands: mamma en verder maakte in onverstaanbare Duitse klanken, was erg inkennig en kreeg later van me moeder een boek met de titel: ‘Slak! Slak! Kom uit je huis’, ik was het slakje, niet dat me moeder dat had uitgelegd, maar zo begreep ik het. ‘Kruimeltje’ & ‘Heidie in de bergen’ waren me lievelingsboeken.
Wat ik me nog wel herinner in het ziekenhuis … Toen de dokter me arm weer in de kom zette, huilde ik blijkbaar in het Duits, want die verpleegsters gingen zowat over hun nek van walging … God! God! God! Wat was me moeder weer fout geweest … Zeikwijven! Ja-ja-ja-jaaaaaaaaaah, ze hingen ook allemaal aan haar reet, hè … Ja, helemaal achter de Oder en de Neisse … Kutmongolen!
Je schrijft zo goed Elfriede, bij die passage over het ziekenhuis en de arm weer in de kom springen de tranen in mijn ogen. ‘Huilde in het Duits’ Het moet een kuttijd geweest zijn. En het boek over Slak. Ach. Maar toch, het heeft in elk geval ook geleid tot een sterk besef van tijd en plaats, van positie en strijd. Van vechten en doorgaan. En een geweldig gevoel voor taal. Ik moest lachen om het verhaal over die dichter. Wel dapper dat-ie tot de conclusie kwam dat het helemaal niks was, die bundel van hem, en ze allemaal weer terughaalde. Gracieus weten te falen is ook een kwaliteit. Die kolonie op Mallorca heeft echt bestaan. Nu is er niets meer van over. Wippen deden ze, drinken ook, maar er werd toch ook wel gewerkt. Er is nog een handjevol in leven. Een van hen, een antropologe, is de Grand Dame, oud nu en statig, een monument. Als zij dood gaat houden de herinneringen op. Maar niet in mijn roman. Fictie, zoals ik zei, en dus waar. 🙂
Thanks a lot Dwight! The old man an his granddaughter, I suppose, they were sitting there so quietly, watching the fish. The oriental style of placement of objects really is something else. It’s very satisfying to be able to point the camera to.
I hadn’t thought of this China connexion Brian, but you are right. The garden in my series isn’t to blame for whatever dissease anyway. 🙂 I’m fine.I visited friends yesterday who are taking the one and the half meter rule we have here very seriously. Normally we play cards after dinner, but now that seems not Corona proof, so no cards, no hand shake, no cuddle, just an almost shouted conversation – I hate it. But well, we have to live this through for some more time. Good news is that mor eand more countries in Europe are opening borders again, so I silently hope my planned holiday trip to Spain indeed can take place. I hope you are good! Hartelijke groet, Peter.
Dankje wel Peter. I do hope your Spain trip will happen. The more the days pass, the more I think my Paris trip in July is doomed. 😩😩😩
The one meter rule in a social circumstances must be near unbearable. Sort of “what’s the point”?
Patience my friend. This like all things will pass.
Peter Grey 
Schier man …. t mysterieuze hest wel woitn te vangn.. goud waark man!
LikeGeliked door 1 persoon
Doin! ’t Is in Hortus Haren, en dei bint weer lös (op ofsproak 🙂 )
LikeGeliked door 1 persoon
Doar is ons traauwreportage mokt in 83 😄
Dat zel, ik nog noit
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtige serie, vooral opa met kleinkind kan me bekoren.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Liesbeth! Visjes kijken 🙂
LikeLike
een mooie sfeervolle reeks Peter..
“grootvader met kleinkind” is helemaal top
groeten
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Willy! Zo zou ik me het grootvaderschap ook voorstellen denk ik.
LikeLike
Een heel mooie reeks foto’s.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Suske! Het is een mooie plek waar ik elk seizoen wel wat te zien is.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi Peter. Foto 6 schitterend met die lichtinval op de vloer en foto 11 indrukwekkend portret van een mooi mens. Het jongetje op de achtergrond voegt echt iets toe aan de foto. Hij lijkt ademloos toe te kijken.
LikeGeliked door 1 persoon
Veel dank Elsje! Er zijn in zo’n tuin plekken die je (ik) blijf fotograferen, zoals inderdaad die gang naast dat gebouw. Ik kan niet goed uitleggen waarom ik dat zo mooi vind, maar dat hoeft misschien ook niet. En ja, die danser! Heel sierlijk met zijn waaier. Dat jongetje achteraan is prachtig, de aandacht, zo ontstaat liefde voor kunst. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig! Foto 4, 6, de waterval en de opa zijn een parel voor het oog.
Zwart-wit-grijstinten, licht en schaduw. jij speelt ermee.
LikeGeliked door 1 persoon
Veel dank! Dat vind ik het mooie van monochrome fotografie, dat je met relatief weinig middelen, met licht en schaduw, werelden kunt oproepen en vormen kunt benadrukken. Ik ben zelf geen grootvader, maar als ik er een was wilde ik die opa wel zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Een mooie serie alweer Peter. Veel zen maar ook levendig.
Wat maak je toch altijd schitterende series in zwart/wit.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Bea! Zen en levendigheid, de juiste verhouding is waar we misschien naar zoeken, en wat we wat mij betreft naarmate de leeftijd vordert meer en meer vinden.
LikeGeliked door 1 persoon
Beautiful shots!
LikeGeliked door 1 persoon
Thank you so much! I’m glad you like them!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een fantastisch mooie serie weer. Vooral ‘opa met kleinkind’ en de galerij met het ranke tafeltje vind ik erg mooi.
Knap dat je dit in de Hortus Haren allemaal zo sfeervol in beeld hebt kunnen vangen.
LikeGeliked door 1 persoon
Veel dank Jan! De grootvader zat daar zo rustig met zijn kleindochter naar de koikarpers te kijken. Ik moet steeds denken aan dat liedje: Op een mooie pinksterdag. ‘Gingen madeliefjes plukken, eendjes voeren, eindeloos…’ Zoiets, zo’n opa. 🙂 De foto’s zijn door heel 2019 gemaakt in de Hortus. Het blijft mooi daar.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, nostalgie viert af en toe hoogtij. Zo’n foto van grootvader met kleinkind krijgt in deze tijd ineens een heel andere lading, vind ik.
Eigenlijk ben ik al te lang niet meer in de Hortus geweest. Maar dat geldt voor meer plaatsen.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi en ook fijn in ZW
LikeGeliked door 1 persoon
Veel dank Joke!
LikeLike
Hoe kan je nu een tuin fotograferen in zwart/wit . . . Leg uit! Ik had me Huishoudschool nooit afgemaakt, dus . . . Ben je depri? Zit je in het Zwarte Gat? Wat heb je? Gisteren was het toch een schitterende dag voor tuinfotografie . . . Als er fototoestellen zijn, waarmee je kleurenfoto’s kunt maken, dan ga je toch niet meer honderden jaren terug in de geschiedenis van de fotografie . . .
Zijn het oude foto’s uit een oud reisverleden, toen er nog géén 1.5 metersamenleving was?
Het spijt me, maar ik ben géén pleaster en helemaal géén hielen likster en als je pissig op me bent . . . Jammer voor jouw. * http://www.friedabblog.wordpress.com * Zeikwijven: “Heel mooi en ook zo fijn zwart/wit.” Ja, het doet gewoon zeer aan me tanden. Ik ga meteen naar bed, welterusten! Amsterdam * zondagavond 10 mei 2020, 23.10 uur … * Hollandse tijd *
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb de gewoonte aangenomen, Elfriede, om op mijn pagina maandelijks om en om een serie kleurenfoto’s en zwart-witte foto’s te plaatsen. Het was weer tijd voor zwart-wit. Ik vind dat een tuin ook heel goed in zwart-wit kan, ook in dit geval vanwege die mensen die muziek maakten enzo. En het klopt! Deze foto’s zijn van vorig jaar. Ik had toen een jaarkaart voor de Hortus waar die Chinese tuin onderdeel van uitmaakt. Dus nee, ik ben niet depri, zit niet in een zwart gat en ben al helemaal niet pissig op je.
LikeLike
God zei dank! Ik schrok en dacht: Hij maakt een dure reis naar China en gaat in zwart/wit fotograferen . . . Dus één keer in de maand, ben je dan niet meteen alles en iedereen kwijt? Hoe wassie ook al weer? Uit het oog, uit het zicht of zoiets … Je moet de boel blijven anpappen en nat houden, hè … Anders is iedereen je vergeten.
Maar, je maakt geweldige foto’s, die in het Waterland met dat molentje op de achtergrond vond ik mooi en `s avonds, dacht ik, dat paard met die baal hooi … Ik gooi er meteen een flits bovenop en ben niet zo knap. Ik had wel een cursus fotografie gedaan, bij de VrijeAcademie op de Keizersgracht … Komt Ymere, de woningbouw, nieuwe ramen plaatsen. Pats-Boem! Wel effe de boel opruimen, anders kunnen die jongens er niet bij … Kortom: die cursus viel ook in het water met een diepe plons. Met die Nikon kon ik niet uit de voeten en nu heb ik het allerbeste en het duurste op camera-gebied, wat er is: LUMIX, het merk zegt het al er zit een oneindige mix van mogelijkheden in, zodra ik dat probeer, ligt die hele camera in de klote, moet me man alles weer recht breien.
Ik wil weer met hem een dagje weg, dan laat hij me ankloien en gaat hij effe lekker liggen. Ja, hij wordt 70 in augustus … Best geinig hoor … , dan rijdt hij weer een stukje verder tot aan het kerkje van Jisp en ben ik aan het kloien bij een schandpaal … Gôh! Wat leuk, denk ik dan, dattie er nog steeds staat … Moet ik het opzoeken voor je? Ik kijk wel voor je, dan maak ik nu, om 16.00 uur een mooie foto van de Kostverlorenvaart, meer heb ik niet in de aanbieding voor je: * Amsterdam * maandagmiddag 11 mei 2020, 16.00 uur . . . * Hollandse tijd *
LikeGeliked door 1 persoon
Lumix is een mooie camera! Maar dat heb je met die dingen, zoveel mogelijkheden! Dat dingetje van mij ook. Ik vind dat ik het allemaal makkelijk moet kunnen vinden, maar in de praktijk vergeet ik bijna alles en gebruik ik alleen de meest voor de hand liggende instellingen. Een keer in de maand een serie fotootjes inderdaad, maar ik laat wel van me horen in de tussentijd. Dat vind ik juist ook de grote lol van dit bloggen, het contact met andere bloggers. Het is toch prachtig dat je kunt ‘praten’ met mensen van over de hele wereld. Verkeerd gebruikt kan het internet tot verarming in contacten leiden, maar dit vind ik een heel plezierige toepassing ervan. En ja, graag, de schandpaal van Jisp! Ik vind dat gebied boven Amsterdam zo prachtig! Als we straks weer mogen eten en drinken buiten de deur wil ik weer een paar dagen die kant op. En naar de foto van 16.00 uur van de Kostverlorenvaart ben ik ook benieuwd!
LikeGeliked door 1 persoon
De foto’s van 16.00 uur … , gisteren 11 mei 2020, opnieuw gerangschikt en er wat aan toegevoegd. Het moeilijkste is, wat jij doet: De boel de boel laten voor een maand. De volgende dag begin ik opnieuw, maar me ‘likes all over the world’ hadden het gisteren al gezien en zijn het nu al vergeten. Ik lezen en herlezen, toevoegen, schrappen en wat anders ervoor in de plaats schrijven. Ook kreeg ik te horen, dat voor mij bloggen een mooie uitlaatklep was voor me grieven. Oké … , ze mogen er kortom nog van geluk spreken, dat ze het er levend vanaf gebracht hebben …
Wat willen ze nou? Ernest Hemingway kreeg in 1954 de Nobelprijs, was de best betaalde schrijver van Amerika en ver daarbuiten, maar een beest in huis …
Iedereen kan alles beter, weten ook alles veel-en-veel beter … , alleen Elfriede mag de stront broeken van haar man uitwassen, want daar zijn ze te goed voor. Elfriede, 12 mei 2020
LikeGeliked door 1 persoon
Schrappen, vervangen, toevoegen…. Het lot van de schrijver. Ik ben de roman die ik schrijf nu aan het redigeren, al sinds begin februari. Taai werk. Gepruts, gedoe, gejeremieer. En niet één keer, steeds maar weer opnieuw, net zolang tot het goed is. Je zou er als Hemingway van worden, niet zo succesvol waarschijnlijk, wel zo’n beest. Trek je niks van commentaren aan. Het zijn de talentlozen die miepen over uitlaatklep dit en ‘ik zou er wel een boek over kunnen schrijven’ dat. Het is de lezer die kwaliteit herkent. En kwaliteit betekent arbeid, rommelen, schaven, tot het goed is.
LikeGeliked door 1 persoon
Jeetje! Ik blog met een auteur … , en-en-ènneu-euh waar gaat die roman naar toe? Autobio … , triller … , familiegeschiedenis zoals Theun de Vries ze schreef … , non fictie of fictie … , er moet een ediketje op … Wat wordt het? Jezus ,,, , en dan struikel je over tante Friet … Had je al iets gepubliceerd? Wat? Waar? Kan ik het bij de Slegte online bestellen?
Sonja Barend moest ook zo nodig: In de ramsj bij de Slegte kon ze ze nog niet kwijt en zo’n kutboek wil ik graag kopen, om te zien, waarom dat debuutje van Sonja niet liep. Ze is beroemd, heeft naamsbekendheid, wat toch lekker mee helpt … Is het iets wetenschappelijks? Essay’s? Gôh …, ben met stomheid geslagen … Je schrijft over je reizen met mooie foto’s erbij … Ja, dat dacht ik … Ik hoor het allemaal wel van je en koop meteen een gesigneerd boek van jouw. Elfriede, 12 mei 2020, 22.40 uur … Amsterdamse tijd …
LikeGeliked door 1 persoon
Elfriede, ik moet altijd zo om je teksten lachen. En ik bedoel dat met alle liefde, dus niet uitlachen! Verre van! Ik vind je stijl geweldig, de associaties, het taalgevoel. Mag ik vragen: ben je opgegroeid met het Duits of het Nederlands, of, wat ik denk, beiden? Mijn roman gaat over een kunstenaarskolonie op Mallorca in de jaren 60 tot ongeveer 2000, en met het zwaartepunt van het verhaal in ongeveer 1980. In het kort komt het erop neer dat die kolonie buitenlanders in een klein dorp aan de kust zit en het daar geweldig naar de zin heeft en dat een autochtone dorpeling het dorp wil opstoten in de vaart der volkeren (met heel goede redenen) en dat de kolonie zich daartegen gaat verzetten. Dit biedt me de mogelijkheid iets te vertellen over die kolonie, over het dorp van de autochtonen en over de olijvenpluk. Het verhaal wordt verteld via de ogen van de Nederlander Tobias Waterman, een gesjeesd historicus, die lid van de kolonie wordt en ook van de autochtone gemeenschap, tot op zekere hoogte. Het verhaal gaat over liefde, vriendschap, verraad, verlies en tijd. En behalve de enkele traan van ontroering die eventueel geplengd kan worden valt er ook best veel te lachen. Het is fictie dus. Ik wou dat ik reisverhalen kon schrijven! Ik heb het wel geprobeerd maar het lukt me niet. Bagger. Je moet je beperkingen kennen. En nee, ik heb nog niks gepubliceerd, maar dit boek gaat er komen. (Ik ben aan het sparen). Ik denk echt dat het een aardige roman wordt. Het is in elk geval iets dat ik zelf wel zou willen lezen. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Nice set of images, I enjoy the Chinese sense of art.
LikeGeliked door 1 persoon
Thanks a lot John!
LikeLike
Ik ben er effe stil van … Een kunstenaarskolonie op Mallorca … Gôh, en Ibiza is een-en-al gesjeerde kunstenaars … , toch?!? Als ze dan eenmaal drank & drugs gebruiken, gaat `t vanzelf van kwaad tot erger en komen ze er niet meer uit … – een vicieuze cirkel, ze worden ouder & grijzer, zelfs stofzuigen wil niet meer lukken.
Ik fietste ooit van Amsterdam naar Hamburg, onderweg kwam ik ook langs, of in zo`n kolonie terecht. Daar liep een dichter rond en hij wilde bij de grote jongens horen en zijn gedichten publiceren, zodat hij de gebraden haan, de dure meneer en Pipo de Clown kon uithangen in de goegemeente van kunstenaars, die enkel en alleen maar konden wippen …
Toen hij dat bundeltje in zijn handen had, schaamde hij zich dood en wilde niet, dat iemand het las: Hij kocht de hele oplage terug, liep alle boekenwinkels langs, om zijn werk meteen mee te nemen en van ellende wist hij niet waar hij het verder moest zoeken.
Dus, ik wilde dat bundeltje hebben en vertelde alles aan Betty in Hamburg … “Tsss … ,” zei ze, “jij met je dichter! Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.”
Mijn leven was zo: als me kop boven het maaiveld uitstak, werd hij er onmiddellijk af gemaaid.
Mijn moeder was de mooiste, de knapste en ik mocht me helemaal niks verbeelden, dat deden zij wel … Vandaar, dat ik wel eens gekke dingen doe, omdat klote zooite gewoon voor te zijn en ook daar krijg ik de kans niet voor: Op geheven fingertjes, mag meteen voor de koffie zorgen … Kortom: Ik moest wel altijd even me plaats weten en dat was helemaal achteraan. Amsterdam, 13 mei 2020, 17.25 uur . . .
Ik kwam dus naar Nederland en werd Elfilein genoemd, ken je je er wat bij voorstellen? Zó vlak na de oorlog … Werd meteen van een hooiberg af getrapt en me moeder fietste naar Den Bosch voor eerste hulp. Zelf liep ze op alle dagen, maar moeders gaan door roeien en door ruiten … Wat ik als drie à vier jarig peutertje kon zeggen, was misschien Nederlands: mamma en verder maakte in onverstaanbare Duitse klanken, was erg inkennig en kreeg later van me moeder een boek met de titel: ‘Slak! Slak! Kom uit je huis’, ik was het slakje, niet dat me moeder dat had uitgelegd, maar zo begreep ik het. ‘Kruimeltje’ & ‘Heidie in de bergen’ waren me lievelingsboeken.
Wat ik me nog wel herinner in het ziekenhuis … Toen de dokter me arm weer in de kom zette, huilde ik blijkbaar in het Duits, want die verpleegsters gingen zowat over hun nek van walging … God! God! God! Wat was me moeder weer fout geweest … Zeikwijven! Ja-ja-ja-jaaaaaaaaaah, ze hingen ook allemaal aan haar reet, hè … Ja, helemaal achter de Oder en de Neisse … Kutmongolen!
LikeGeliked door 1 persoon
Je schrijft zo goed Elfriede, bij die passage over het ziekenhuis en de arm weer in de kom springen de tranen in mijn ogen. ‘Huilde in het Duits’ Het moet een kuttijd geweest zijn. En het boek over Slak. Ach. Maar toch, het heeft in elk geval ook geleid tot een sterk besef van tijd en plaats, van positie en strijd. Van vechten en doorgaan. En een geweldig gevoel voor taal. Ik moest lachen om het verhaal over die dichter. Wel dapper dat-ie tot de conclusie kwam dat het helemaal niks was, die bundel van hem, en ze allemaal weer terughaalde. Gracieus weten te falen is ook een kwaliteit. Die kolonie op Mallorca heeft echt bestaan. Nu is er niets meer van over. Wippen deden ze, drinken ook, maar er werd toch ook wel gewerkt. Er is nog een handjevol in leven. Een van hen, een antropologe, is de Grand Dame, oud nu en statig, een monument. Als zij dood gaat houden de herinneringen op. Maar niet in mijn roman. Fictie, zoals ik zei, en dus waar. 🙂
LikeLike
I love all your great photos! My favorite is the old man and little girl. The vase and rail is a really nice perspective..
LikeGeliked door 1 persoon
Thanks a lot Dwight! The old man an his granddaughter, I suppose, they were sitting there so quietly, watching the fish. The oriental style of placement of objects really is something else. It’s very satisfying to be able to point the camera to.
LikeGeliked door 1 persoon
I can imagine! It came out very well! The connection is shown to be very strong in the photo. Most likely it is the Grandfather and his granddaughter!
LikeGeliked door 1 persoon
I like the idea of a “Chinese garden” in those days many blame China for the world’s woes…
All well with you?
LikeGeliked door 1 persoon
I hadn’t thought of this China connexion Brian, but you are right. The garden in my series isn’t to blame for whatever dissease anyway. 🙂 I’m fine.I visited friends yesterday who are taking the one and the half meter rule we have here very seriously. Normally we play cards after dinner, but now that seems not Corona proof, so no cards, no hand shake, no cuddle, just an almost shouted conversation – I hate it. But well, we have to live this through for some more time. Good news is that mor eand more countries in Europe are opening borders again, so I silently hope my planned holiday trip to Spain indeed can take place. I hope you are good! Hartelijke groet, Peter.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankje wel Peter. I do hope your Spain trip will happen. The more the days pass, the more I think my Paris trip in July is doomed. 😩😩😩
The one meter rule in a social circumstances must be near unbearable. Sort of “what’s the point”?
Patience my friend. This like all things will pass.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtige zwart-wit foto’s met voorkeur voor foto van grootvader en kind voor de sfeer en het stiltegevoel
LikeLike
Dank je wel Marylou! Grootvader en zijn kleindochter zaten daar zoals ik denk dat grootouders horen te zitten, rustig, veilig, alle tijd.
LikeLike
Een serie prachtige foto’s. De iconische achtergrond van China in zwart-wit ziet er nog mooier uit.
Groeten uit Indonesië.
LikeGeliked door 1 persoon
Terima kasih! Dank je wel!
LikeLike